Rookbeleid hapert aan alle kanten
Als er één land is dat zich constant op de borst klopt dat het zo’n succesvol rookbeleid voert dan is het Canada. Maar er verschijnen steeds meer artikelen die aantonen hoe dat zelfde rookbeleid mislukt is.
Alleen al vandaag verschenen in één en dezelfde krant twee artikelen die aangeven hoe deplorabel de situatie is.
Blijkbaar moet de Canadese overheid inmiddels ook toegeven dat haar beleid, waarop ook het Nederlandse rookbeleid gebaseerd is, volledig mislukt is. In haar laatste begroting heeft ze de subsidie aan anti-rokenorganisaties teruggebracht tot de helft van de half miljard(!) dollar die jaarlijks in de bodemloze put van de anti’s werd gestort.
De financiële inspanningen die de overheid had gepleegd om tabaksreclame te verbieden, de verregaande rookverboden in het land en de intensieve, door de anti-rokersorganisaties ingefluisterde, anti-rookcampagnes hebben er voor gezorgd dat het aantal rokende jongeren niet afnam, maar juist opliep van 23% in 1991, toen de overheidscampagnes begonnen, tot 28% in 1998.
The only problem with this story is that youth smoking was in decline in Canada until about the time that tobacco advertising was banned, and it increased during the decade that tobacco advertising was not allowed. In fact, there is little compelling evidence that advertising leads kids to smoke and even many of those researchers who consider it a factor concede that it accounts for very little youth smoking.
Het begint er, volgens een tweede artikel, zelfs op te lijken dat de anti’s bewijsmateriaal voor hun effectiviteit naar voren brengen, dat niet bestaat.
