Kruisvaart nieuws (deel 7)
Het was bar, guur en nat tijdens de reis van Ossenzijl naar Sneek. Een straffe wind met daarbij een temperatuur van zo’n 18 graden is niet echt comfortabel te noemen. En die wind op de zijkant van het huisje maakt bovendien het besturen van zo’n boot erg vermoeiend.
Maar om zes uur ’s avonds arriveerden we toch in Sneek, precies zoals we onderweg tijdens een telefoontje met Omroep Friesland hadden voorspeld. Om half tien zou een radio-verslaggever van die regionale omroep met ons meelopen tijdens het uitdelen van de handtekeninglijsten in de café’s. De jachthavenbeheerder had meteen een déja vue toen hij ons in de haven binnen zag lopen, vertelde hij. Had hij dat bootje niet nog pas ergens in de krant zien staan? Ja dus. Geweldig vond hij onze actie, voegde hij er aan toe en hij nam meteen een pakketje in ontvangst, zodat hij de lijsten ook aan de bezoekers van zijn jachthaven kon voorleggen.
Om acht uur togen we, voorzien van 20 pakketjes met handtekeningenlijsten, naar het centrum van Sneek, vijf minuten lopen van de jachthaven. Vooral honger dreef ons, maar we konden het toch niet laten om onderweg café’s waar we langskwamen even binnen te wippen om een pakketje te deponeren. En die werden met enthousiasme ontvangen: het bekende beeld uit andere steden.
De verslaggever belde terwijl we in een chinees restaurant een ‘voordeelmenu’ aan het genieten waren. Eerder al had de eigenaar van het restaurant al een pakketje van ons in ontvangst genomen onder het uitspreken van: “iedere horecaeigenaar moet zelf weten wat hij doet op dit gebied, verdorie!”. We spraken met de verslaggever bij het restaurant af en om half tien was hij klaar om met ons twee kroegen af te lopen. Als Sneekenaar wist hij ze wel te vinden. Maar deze keer hadden we pech: de eigenaar van de tjokvolle Ierse pub waar we op zijn aanraden naar binnen gingen nam de lijsten wel in ontvangst maar vertelde dat hij het eigenlijk niet zo’n ramp vond. Hij kwam vaak in Ierland en vond het wel gezellig, al die mensen buiten onder de terrasverwarmers. Het ging dus toch wel goed. Met de microfoon onder neus ging ik met hem in discussie: die terrasverwarmers kosten handenvol geld en genereren in twee uur net zoveel CO2 als een auto op een normale dag. En hoe zat het met al die pubs die er aan onderdoor waren gegaan doordat ze de 15% omzetverlies niet konden dragen?
De verslaggever was nog niet weg of wij kregen bij alle daarop bezochte café’s weer de standaard blije ontvangst. De eigenaar van een coffeeshop en zijn helpster achter de bar waren razend enthousiast en vroegen er meteen een aantal extra lijsten bij. Bij de laatste van de ongeveer 15 bedrijven die we hebben bezocht zegen we vermoeid neer op het terras, mét de eigenaar van de zaak en zijn medewerkers. Om half drie werden we, na de nodige biertjes, door het hele stel op de fiets begeleid naar de jachthaven, waarvan wij ondertussen vergeten waren waar die lag.
Vandaag zijn we richting Lemmer gevaren. Het weer was gelukkig heel wat beter dan gisteren met een vriendelijk zonnetje maar nog steeds straffe wind. In de zon was dat echter wel uit te houden. De Lemmerse jachthaven was verschrikkelijk druk en daar hadden we na een paar drukke dagen weinig behoefte meer aan. Dus na een korte pauze aan de kade voeren we door, midden door het centrum van het stadje met al zijn volle terrasjes langs het water. De boot met de vlag maakte een heleboel reacties los langs de kant, maar daaronder geen enkel onvertogen woord. Gejuich ging soms op toen we passeerden. Toen we in de sluis richting IJsselmeer ons aan het voorbereiden waren om te schutten kwamen er ineens twee dames aan de rand staan: “onze baas zou graag een foto maken van de boot voor zijn café. Zouden jullie dat willen doen? Dan kunnen we ook handtekeningenlijsten in ontvangst nemen!”. Helaas, weer teruggaan uit de sluis was wel erg veel gevraagd dus we stopten hun een paar pakketjes in de handen met de vraag die in Lemmer in de café’s te verdelen. Dat wilden ze graag doen…
De volgende sluis, richting Lemstervaart (6 meter naar beneden) leverde het beeld op van een sluiswachter die opzichtig zijn shaggie toonde en zijn duim opstak. Hij kwam ons zelfs nog speciaal helpen bij het aanmeren in de sluis en… zette vol enthousiasme zijn handtekening.
Gedurende de hele reis hebben we maar één keer een naar beneden gerichte duim gezien van iemand in een boot die ons tegemoet kwam. Het overgrote deel van de mensen juigt ons toe, roept iets als “goede zaak!” of steekt een duim omhoog. Jong en oud.
We liggen nu ergens langs de A6, vlak bij Emmeloord, met uitzicht op een van der Valk restaurant. Morgen door naar Urk. Schijnt een gezellig stadje te zijn. We zijn benieuwd hoe de Urkenaren gaan reageren. Maar eigenlijk weten we het wel….
