Onderdrukken en verbieden van ongewenst gedrag heeft nooit gewerkt en
maakte problemen alleen maar erger. Dat zien we in de dertiger jaren in de VS, tijdens de drooglegging, toen het algemene alcoholverbod de grootste maffia opleving in de geschiedenis veroorzaakte.
De huidige exorbitante accijnsverhogingen op tabak in de staat New York
laten eenzelfde ontsnappingsgedrag zien: massaal worden sigaretten gekocht in de indianenreservaten. En via Internet. Het is nog een kleine stap naar de echte smokkel en dus de criminaliteit.
In Nederland heeft het tolerante klimaat dit soort uitwassen kunnen
voorkomen.
CAN lijkt aardig met deze traditie te breken wanneer ze voorstellen om
aparte ruimten voor rokers in de werkomgeving in te richten.
Dit is trouwens een verre van originele aanpak. Al in het begin van de
90’rer jaren was het in de VS erg algemeen in bedrijven. De schrijver van dit commentaar heeft dat in 1992 zelf aan den lijve mogen ondervinden.
Op diverse vliegvelden, zeker in de VS, kom je na een lange rookvrije
vlucht ook weer in een verplicht rookvrije omgeving terecht. Meest
belachelijke uitwas daarbij is nog het voorschrift dat je tot een aantal
meters buiten de gebouwen van het vliegveld niet mag roken. Er zou eens één molecuul binnen mogen komen!
En dan zegt CAN nog dat rokers het makkelijk hebben?
Separate rookruimtes
Wat heeft dit met onderdrukking te maken? Laten we eens wat facetten van
deze ‘oplossing’ bekijken:
- Rokers kunnen hun ‘normale gedrag’ op de werkplek zelf niet meer
vertonen. Dat levert (extra) stress op. En dus productieverlies. Maar ook ergernis. En agressie. Agressie die zich waarschijnlijk zal uiten naar degenen die ze verantwoordelijk houden voor deze vorm van dwang naar voor hun onnatuurlijk gedrag. Spanningen op de werkvloer zijn het resultaat. - De gang naar het rooklokaal zal vanuit een optiek van productiviteitsbehoud beperkt worden tot één of twee maal per dagdeel. Dat voert de stress nog meer op. En rokers roken juist vaak om de stress in de arbeidssituatie kwijt te raken. Dus dit werkt weer contraproductief.
Aangekomen in
het rooklokaal vinden ze daar alle ellende van de rokende collega’s geconcentreerd. Zeker als dit alleen tijdens bepaalde periodes van de dag
mag gebeuren. De verdunning van de rook die onder normale omstandigheden plaatsvindt wordt hier omgezet in een geconcentreerde hoeveelheid rook die door relatief veel mensen wordt ingeademd. De kans dat daarbij wél gevaarlijke concentraties ontstaan (zie tabel) is dan wél aanwezig. Het lijkt er dus op dat CAN, en mét hun ook andere organisaties en Minister Borst, de rokers juist willen vergiftigen (probleem opgelost?).
Wat is het resultaat van deze maatregel? Niet-rokers krijgen het plezieriger op hun werkplek, rokers onplezieriger. Je ruilt dus het ongemak van de ene groep om voor dat van de andere. Dat lijkt niet echt een oplossing die op termijn de sfeer op de werkplek zal verbeteren. De rollen worden omgedraaid en het resultaat is nihil.
Onze oplossing
Richt aparte kantoorruimten met werkplekken in voor rokers en niet-rokers. Weg met de kantoortuinen! Kamers voor twee personen maximaal maken de kans dat je twee (niet-)rokers bij elkaar kunt zetten een stuk groter. Iedereen blij….
Zelfs de kantine kan dan rookvrij worden gemaakt. Daar verblijft iedereen
toch maar kort. En je wint aan productiviteit voor je bedrijf. Dus is ook de
werkgever blij!
