De psychologie van roken
Zo nu en dan kom je op internet eens een leuk artikel over roken tegen. In dit artikel, eigenlijk een uittreksel van een online boek, beschrijft de auteur wat volgens hem allemaal psychologisch met roken samenhangt: van het aansteken van de sigaret tot het doven ervan in een asbak. Maar ook over het sociale aspect van samen genieten van een peuk.
Het leuke van dit verhaal is dat deze keer eens niet simpel uitgegaan wordt van verslaving – de enige dimensie die de anti’s kennen – maar gekeken wordt wát nu eigenlijk de diepere (historische) oorzaken en aanleidingen zijn om ‘er een op te steken’.
Smoke temperature during the lighting up process is liable to be high and can be painful if taken directly into the lungs. So we begin by generating small mouth vacuums using our cheeks and tongue, just sufficient to draw the flame into the tobacco and light it. Mouth-vacuum puffing (the sort of thing that President Clinton said he did with marijuana) is generally not thought of as inhaling at all since much less smoke gets into the lungs. Diaphragmic deep inhaling gets smoke into the lungs where the nicotine can be more easily absorbed. Because nicotine withdrawal is already beginning to nip at your heels, the first deep drag is for maximum drug dose. The fact that there is suddenly an inordinate amount of smoke to expel sometimes creates a slight social problem after the first deep drag: smokers must look for an unpopulated direction to blow. They often must toss their head up and to the side to avoid blowing smoke right into the face of their companions. If the smoker is with people he does not know well, a social apology is often felt necessary at this point, as the compulsive and inconvenient nature of the addiction is momentarily exposed, along with an embarrassing consumatory greed.
