Forces interview in Haagsche Courant

“Als de niet-rokerslobby bij mij iets bereikt heeft, dan is het wel het tegenovergestelde van wat naar ik aanneem hun bedoeling is: door alle stress ben ik nog meer gaan roken dan ik al deed.”

‘Niet-rokers voeren hetze’

Dé krantenkop van deze week: Duizenden doden door meeroken. Dat betekent vast wel dat de strijd van de roker nu verloren is. Toch? Nee, natuurlijk niet, zegt Wiel Maessen (50) uit Culemborg, voorman van de rokersbelangenorganisatie Forces en een van de bekendste rokers van Nederland.

“In dat rapport staat eigenlijk niets wat niet al bekend was. Er is geen eigen onderzoek gedaan: reeds bekende onderzoeken worden aangehaald en omgerekend naar de Nederlandse situatie. Andere onderzoeken worden merkwaardig genoeg niet vermeld in het rapport — zoals een Amerikaans rapport, gemaakt op basis van veertig jaar medische gegevens van inwoners van Californië, waaruit blijkt dat het nadelige effect van meeroken niet wetenschappelijk aantoonbaar is.”

Het klinkt haast paranoïde, geeft Wiel toe, maar hij heeft wel een verklaring. “Dit rapport is opgesteld door medici. Die zitten verstrikt in een volstrekte niet-rokenideologie. Het is een middelpuntzoekende stroming, die alleen maar wil dat roken ook slecht is voor niet-rokers, en dat vervolgens probeert aan te tonen.”

Vervelend is het natuurlijk wel voor de roker, als in de krant staat dat zijn gedrag nadelig is voor anderen. “Het beïnvloedt mijn dagelijks leven inmiddels heel erg. Zo onderhand heb ik nauwelijks nog zin ergens naar toe te gaan, want dan krijg je die discussies weer. Het wordt langzamerhand echt te gek. Op onze website krijg ik haat email binnen: ‘Als ik jou voor mijn auto krijg, rijd ik door’. Ik snap wel dat het woorden zijn, ik geloof niet dat ik echt moet gaan uitkijken bij het oversteken, maar ik lig er ook wel eens wakker van. Ik zie het als een gevolg van de hetze tegen de roker.”

Neem de laatste reclamespot voor een rookvrije werkplek. Daarin wordt een werknemer gewurgd door de sigarettenrook van een collega. “Daar ben ik woedend over. Zo zet je mensen tegen elkaar op. In feite zegt de overheid dat de roker een moordenaar is. Dat krenkt mij. Ik hou hier kantoor aan huis: als ik daar rook, en drie uur later komt er iemand op bezoek, dan kan hij een klacht indienen — als hij al niet ter plekke doodgevallen is, natuurlijk, mag ik een grapje maken? Maar wat is dat voor een wereld waarin de overheid gaat bepalen ‘wat ik in mijn eigen kantoor moet doen?” Natuurlijk, hij gaat heus niet zitten roken als een ander er last van heeft. Tijdens het gesprek vraagt hij ook beleefd toestemming voor een van zijn dertig  dagelijkse shagjes. “Voor mensen die last van mij hebben is wetgeving, en dat is goed. Daar  zul je mij niet over horen. Maar als mensen gaan roepen dat buiten roken verboden moet worden, ga je te ver. Dan maak je problemen waar ze niet zijn.”

De positieve aspecten van het genieten, verdwijnen volgens Wiel langzaam maar zeker uit het dagelijks leven. “Genieten is ook gezond. Ik weet ook wel dat roken voor mij ongezond is, maar ik heb er plezier van en ontspan er bij. Ik denk niet aan stoppen. Alleen als mijn gezondheid het zou vereisen zou ik dat doen. Je kunt wel een samenleving willen hebben waarin alles wat ongezond is wordt uitgebannen, maar straks mag je geen snoep meer eten en niet meer naar het café. Willen we dat?”

Het roept de vraag op of hij nog wel zin heeft in zijn strijd. “Ik blijf een optimist. De aanhangers van de anti-rokengekte overspelen momenteel hun hand en uiteindelijk zal de wal het schip keren. Dat zie je al in de VS: daar is het beleid zo doorgedraaid dat de rokers het niet meer pikken en massaal hun stem laten horen.”
Wiel neemt een lange trek. “De strijd tegen de niet-roker slokt zo onderhand al mijn vrije tijd op, zeker in een week als deze. Als de niet-rokerslobby bij mij iets bereikt heeft, dan is het wel het tegenovergestelde van wat naar ik aanneem hun bedoeling is: door alle stress ben ik nog meer gaan roken dan ik al deed.”