CAN's oplossingen voor het rookprobleem
Onderdrukken en verbieden van ongewenst gedrag heeft nooit gewerkt en
maakte problemen alleen maar erger. Dat zien we in de dertiger jaren in de VS,
tijdens de drooglegging, toen het algemene alcoholverbod de grootste maffia
opleving in de geschiedenis veroorzaakte.
De huidige exorbitante accijnsverhogingen op tabak in de staat New York
laten eenzelfde ontsnappingsgedrag zien: massaal worden sigaretten gekocht in
de indianenreservaten. En via Internet. Het is nog een kleine stap naar de
echte smokkel en dus de criminaliteit.
In Nederland heeft het tolerante klimaat dit soort uitwassen kunnen
voorkomen.
CAN lijkt aardig met deze traditie te breken wanneer ze voorstellen om
aparte ruimten voor rokers in de werkomgeving in te richten.
Dit is trouwens een verre van originele aanpak. Al in het begin van de
90'rer jaren was het in de VS erg algemeen in bedrijven. De schrijver van dit
commentaar heeft dat in 1992 zelf aan den lijve mogen ondervinden.
Op diverse vliegvelden, zeker in de VS, kom je na een lange rookvrije
vlucht ook weer in een verplicht rookvrije omgeving terecht. Meest
belachelijke uitwas daarbij is nog het voorschrift dat je tot een aantal
meters buiten de gebouwen van het vliegveld niet mag roken. Er zou eens één
molecuul binnen mogen komen!
En dan zegt CAN nog dat rokers het makkelijk hebben?
Separate rookruimtes
Wat heeft dit met onderdrukking te maken? Laten we eens wat facetten van
deze 'oplossing' bekijken:
- Rokers kunnen hun 'normale gedrag' op de werkplek zelf niet meer
vertonen. Dat levert (extra) stress op. En dus productieverlies. Maar ook
ergernis. En agressie. Agressie die zich waarschijnlijk zal uiten naar
degenen die ze verantwoordelijk houden voor deze vorm van dwang naar voor
hun onnatuurlijk gedrag. Spanningen op op de werkvloer zijn het resultaat.
- De gang naar het rooklokaal zal vanuit een optiek van
productiviteitsbehoud beperkt worden tot één of twee maal per dagdeel.
Dat voert de stress nog meer op. En rokers roken juist vaak om de stress
in de arbeidssituatie kwijt te raken. Dus dit werkt weer contraproductief.
 Aangekomen in
het rooklokaal vinden ze daar alle ellende van de rokende collega's
geconcentreerd. Zeker als dit alleen tijdens bepaalde periodes van de dag
mag gebeuren. De verdunning van de rook die onder normale omstandigheden
plaatsvindt wordt hier omgezet in een geconcentreerde hoeveelheid rook die
door relatief veel mensen wordt ingeademd. De kans dat daarbij wél
gevaarlijke concentraties ontstaan (zie
tabel) is dan wél aanwezig. Het lijkt er dus op dat CAN, en mét hun
ook andere organisaties en Minister Borst, de rokers juist willen
vergiftigen (probleem opgelost?).
Wat is het resultaat van deze maatregel? Niet-rokers krijgen het
plezieriger op hun werkplek, rokers onplezieriger. Je ruilt dus het ongemak
van de ene groep om voor dat van de andere. Dat lijkt niet echt een oplossing
die op termijn de sfeer op de werkplek zal verbeteren. De rollen worden
omgedraaid en het resultaat is nihil.
Onze oplossing
Richt aparte kantoorruimten met werkplekken in voor rokers en niet-rokers.
Weg met de kantoortuinen! Kamers voor twee personen maximaal maken de kans dat
je twee (niet-)rokers bij elkaar kunt zetten een stuk groter. Iedereen
blij....
Zelfs de kantine kan dan rookvrij worden gemaakt. Daar verblijft iedereen
toch maar kort. En je wint aan productiviteit voor je bedrijf. Dus is ook de
werkgever blij!
Het kan zo simpel zijn....
| 
Zend
deze pagina naar een vriend